Знам дека е проблем број 1 не само кај нас туку и на секаде во училиштата од целиот свет. Еве собрав храброст гласно да зборувам и ги охрабрувам сите оние кои го доживеале насилството како кошмар исто така да зборуваат гласно. Се додека се плашиме да зборуваме тоа ќе биде така.
Булингот го имам почувствувано на своја кожа како ученичка во основно училиште во мало место во Македонија. Кога сите играа и зборуваа, а јас ќе се доближев до нив тие плукаа по мене со најпогрдни зборови. Ме навредуваа, а се случуваше и физички да ме нападнат. Бев нарекувана секако, малтретирана и одбегнувана. Ми се потсмеваа и ми се закануваа дека доколку не правам така како што тие сакаат дека дури и ќе ме убијат. Кога ќе ме прашуваа наставниците ако нешто не знаев или погрешев во нешто, математика или читање, пишување не добивав подршка, помош, добивав исмејување, види ја каква како да има аутизам. Ништо не знаеш – велеа, ќе си останеш неписмена!! Кога ќе станев од клупа да зборувам нешто, да земам нешто, гласно си разменуваа ужасни мисли за мене. Како сум немала убаво тело, како немало никој да ме сака, ако имале дете како мене би го дале во дом.
Ова траеше со месеци! Се плашев да кажам некому, да им се спротивставам зошто беа четврорица, а јас сама. Секогаш кога ќе се обидев да се одбранам добивав шамари, кубење на коса и тоа насилничко однесување не траеше само на училиште.
Добивав пораки и кога бев дома. Сфатив дека сум психички малтретирана, постојано опкружена со негативни, навредувачки и понижувачки зборови. Веќе почнав да се затварам во себе и да мислам дека сето тоа што тие ми го кажуваа мене е навистина така. Јас почнав да мислам дека никој не ме сака, не сум добра во учењето, дека се правам погрешно, дека светот не ме заслужува, дека мама и тато не ме заслужуваат. Почнав да се срамам самата од себе, да се срамам поради моето тело со едно чувство на страв секогаш кога требаше да се оди на училиште. Не знаев како да постапувам за да им се допаднам.

Си велев, ајде јас сум си на себе најважна, мора да сум силна, да ги игнорирам. Ајде можеби од утре ќе биде подобро? Утре е нов ден, ама кој се изгорел на жешко ќе дува и на студено. Лузните ми се уште кревки. Имам страв од неуспех, страв од што ќе ми се случи утре ?
Се охрабрив и кренав глас. Пријавив во училиште. Никој не знаеше што ми се случува, не знаеа зошто избегнував да зборувам, да се насмевнам во денот. Една вечер стигнуваат пораки на мојот мобилен телефон од некои мои соученици: дека сум спонз….а, к…а….подобро да се убијам зошто сум ваква! Дека сум девојче што не го сака никој…..дека сум изрод, болна и дека одам на инфузии повеќе пати во месецот, дека сум болна во мозокот и треба да се лечам……какви гадости?? Може ли едно дете на моја возраст да има толку гнев и омраза? Си молчев, срцето ми трепереше а душата ме болеше…плачев! Сестра ми ја прочитала пораката и веднаш им кажа на моите родители. Се јавија веднаш на педагошката служба и објаснија што прочитале. Немаше некоја видлива акција затоа што тие сакаа во нашето училиште да нема кавги, омраза, конфликти и сакаа се да се реши на мирен начин. Ги замолив ако може да ме преместат во друг клас. Им благодарам за тоа. Но најголемата помош ја добив од моите родители и директорката која како долгогодишен просветен работник и директор многу добро ме разбираше. Разговаравме долго, секој момент на доживена навреда, страв ме менторираше како да се однесувам.

Разбрав дека оние деца што сакаат психички, физички да малтерираат и да се изживуваат всушност самите се малтретирани од дома. Разбрав дека не можам да ги контролирам нивните глупости и навреди но, дека јас сум таа која ќе треба да си посвети внимание на сопственото однесување и не прифаќање на навредите, зборовите, грубостите и глупостите.
Денес храбро чекорам во училиштето, учам, се насмевнувам и не дозволувам да ме повредуваат. Кревам глас! Се спротивстваувам! Излегов похрабра, позрела, посигурна и заљубена во моето јас! Вредам и постојам да бидам подобра од вчера и да им помагам на сите кои се борат со најбруталната болест меѓу училишните деца БУЛИНГОТ!! Не заслужува никој да биде понижуван, дискриминиран. Некогаш помислував и да се самоповредам. Но, денес јас знам која сум, се градам како личност, градам карактер, иднина, се смеам, среќна сум и не живеам за другите. Со страв и молчење не се постигнува НИШТО!!!!

Во моето основно училиште доживував физичко насилство, а сега сум во средно училиште и насилството не престанува. Ми се качуваат на грб, ме тепаат и ме навредуваат со различни зборови. Ме задеваат за моите родители, за мојот омилен фудбалски клуб и друго работи.
Имам само еден вистински другар, но и тој ме малтретира за да не е малтретиран од другите. Сакам да не сум малтретиран и да не сум исмејуван.

Пробувам да ги игнорирам, но не секогаш успева. Секојдневно се наоѓав во ситуации кога ми е страв дека ќе оставам лош впечаток поради пелтечењето.
Дома го немам овој проблем, супер зборам, опуштен сум. Но со нови личности тешко е…

Се враќав од училиште и тогаш 3 машки од мојот клас со ранците нанапред (ги ставија как стомаците), почнаа да ме шутираат. Бев мокра и исплашена. Се сеќавам дека само една баба дојде да ме спаси, а сите се разбегааа. Најстрашното беше кога класната помина со својот син, а јас во солзи и реков дека ме тепале, таа само помина со штикличките и синчето под рака и рече: ,,Во ред ќе разговараме утре”. Да скратам, утредента само ги опомена.
Вторпат пат се случи во второ полугодие. Секој ден доцнев на првиот час, но тој ден како за беља дојдов порано пред сите. Во училната беа тие истите кои пред неколку месеци ме истепаа во училишниот двор. Се сеќавам дека имаше некоја еколошка акција и сите собиравме пластични шишиња. Девојчето кое беше задолжено за евиденција не беше дојдено. Тогаш кога таа пристигна сакав да ги дадам да ги преброи шишињата кои беа закачени. Еден од момците во класот не ме пушти да поминам и ме бутна и ме удри од аголот од масата. Тогаш се приклучија уште двајца од класот кои цели 15 мин вршеа тортура над мене. Ме клоцаа, ме влечеа по училната, ме удираа по стомакот и лицето. Кога заѕвони и класната дојде сите кажаа дека сум била виновна. И замислете, наместо да преземе нешто, само за да не се расправа со децата, нè прати кај психологот. Како вечера да беше се сеќавам дека се тресев и си викав смири се ќе помине ништо не е. Немаше кој да ме гушне да ме утеши. Се тешев самата дека се ќе биде добро.
Кај психологот раскажавме што се случи и јас не пријавив дома. Зошто? Бидејќи ми беше страв. Моите дознаа истиот ден кога мајката на едното од децата кој беше вмешан и пиша на мајка ми порака. Моите беа лути и гневни на мене, на школото, на целата ситуација. Скоро 10 год поминаа од тој настан јас уште се сеќавам. Не знам дали е добро или лошо што не сум го заборавила но имам како цели дупки од тој ден. Јас на тој ден не се сеќавам ама баш на ништо што се случи после тоа. Само знам дека бев казнета и морав пет пати да ја прераскажам лекцијата по природни науки бидејќи немав домашно, а домашната се давала часот кога ние бевме кај психологот.
Ова го пишувам сега бидејќи се вознемири од актуелниот случај во периодов. Би сакала да остане анонимно и секако да допре до сите и да разберат дека ова тек допрва ќе се случува.
А јас само можам да кажам БРАВО за оваа кампања и Ви благодарам што прочитавте и се борите со булингот. Јас денес кревам глас за да им помогнам на децата жртви од врсничко насилство. Ви благодарам.

Едното девојче е со мене во одделение, а сестра и е неколку години постара од нас и во поголемите одделениа. Тие постојано ме навредуват и ми се закануват дека ќе ме начекаат и ќе ме нападнат. Повеќе не можам да ги поднесувам нивните навреди и коментари.
На одморите ме исмеваат и другите деца го гледат тоа а тоа прави и останатите деца чудно да ме гледаат. Навистина се чуствувам многу лошо. Сакам да имам другарчиња, сакам да се дружам, сакам пријателство.

Јас почнав да лажам за моите карактеристики и секој ден испробував нов начин за некој да ме види како ,,привлечна”. Се загубив и не можев да се пронајдам која сум јас заради тоа што сакав да им се допаднам на другите.

Децата од мојот клас ме исмеваа дека тоа е старомодно хоби и дека заостанувам. Дури и моите родители мислеа дека тоа не е работа и дека нема просперитет. Ја изгубив храброста и инспирацијата за пишаниот збор. Но не се откажав, во седмо одделение ја издадов својата прва книга и мислењето на сите се смени. Докажав дека не е вистина.

Бевме четири добри другарки, но сега останаа само три поради тоа што една од нив ми кажа дека сум била плачка и дека се жалам за сé кај постарите. По одреден период ми се извини но тоа остана длабоко во мене и покрај тоа што ми се извини со милион зборови.

Јас како родител сто пати имам реагирано кај наставничката, а потоа и кај родителите и можеби имало само некој краток период кога немало булинг, но потоа пак истата песна продолжува. Тие тројца соученици не ја слушаат ниту наставничката ниту пак своите родители. Инаку, наставничката е срце од човек и многу се вложува за децата, многу денови и часови има поминато во смирување на овие ситуации и повторно и повторно истото се случува. Тие ученици дури и измислуваат приказни во нивна корист за они да излезат во право. Најтрагично е тоа што кога ќе се јавам кај родителот тој не сака да прифати дека неговото дете се однесеува така и одма почнува муабети од типот: „Јас немам што да разговарам со моето дете за тоа, моето дете нема шанси така да се однесува“. Се надевам дека оваа кампања, малку по малку, ќе смени нешто во нашето општество.

Јас му кажав дека ролерки возат и машки и женски, но тој продолжи да ми се исмева и ми кажа дека ќе ме каже на целото одделение. Неколку дена подоцна кога отидов на училиште сите ми се смееја за ролерките. Но по некое време повторно се сретнав со другар ми и тој ми се извини.

Петар беше жртва на врсничко насилство, насилство предизвикано од неговите соученици. Сите мои реагирања во училиштето не беа доволни, морав да го префрлам Петар во друго училиште. Во новото училиште сите ученици од новиот клас го прифатија и тој продолжи среќно и безгрижно да оди на училиште.

После неколку дена бевме на гости кај едното девојче. Повторно ме нападнаа. Ме тепаа и ми кубеа влакна од косата. Почна да ми тече крв. Нејзината мајка влезе во собата, но тогаш се правеа фини.

Од доживеаниот стрес излегов за да си одам, но си го заборавив телефонот кај неа дома. Не знам како, но ми го знаеја PIN кодот. Се снимаа и постираа видеа на мојот TikTok.

Објавија и некои мои приватни видеа од телефонот.

Имаше и други ситуации, но не ми се зборува за нив.

Во тој период бев депресивен и ова многу ме повреди. Отидов дома, плачев и спиев.

Еден ден додека учев ми стигна порака на TikTok. Видов дека децата направиле страна и го постирале видеото кога ме снимаа како јадам. Бев направен да изгледам како прасе.

Имаше едно дете кое цело време ме малтретираше. Ми ставаше сапун на главата и ми ги спушташе пантолоните. Цело време ме тепаше и пцуеше, а тоа ми создаде многу трауми.

Во трето одделение се запишав во друго училиште, но имав проблем да се вклопам во новата средина. Многу деца ме задеваа поради мојот акцент, затоа што не сум од Македонија. Друга причина за малтретирање беше тоа што сакам девојчиња и дека немам другари.

Сега сум осмо одделение. Пораснав и сега сум висока 185cm, па тоа е дополнителна причина да ме исмеваат и навредуваат.
Бидејќи сум позрела од останатите ме нарекуваат чудна и ме одбегнуваат.

Таа ми се извини, но малтретирањето од останатите деца продолжи и во училиште и на социјалните мрежи.

Често плачев пред спиење и престанав да излегувам од дома.

Дополнително ми се смеат затоа што сум од сиромашно семејство.

Ова се случува буквално секој ден!

Одморите ги поминував сама. Зошто? Затоа што бев различна. Учев, слушав на часовите, бев мирна, не пиев алкохол, не пушев цигари. Денес се поминати 14 години, и сум горда на себе што се изборив со врсничкото насилство и не подлегнав, продолжив да одам по правилниот пат на високи морални вредности.

Учениците секојдневно ми се потсмеваат дека не гледам најдобро и за други работи. Ме малтретираат иако секојдневно ги молам да престанат. Им кажувам и на наставниците, но тие не преземаат ништо.
Ми се случи дури и еден врсник да ме турка подолго време, за на крај да влезе во училница и да ме мава по глава.

Мене ми беше најважно да имам чиста и здрава облека, моите родители не можеа да ми приуштат повеќе. До 4-та година, веќе се направи група на соученици во класот кои постојано се шегуваа на глас дури и пред професорите на име на истото, таа им беше главна. Не бев само јас, туку уште две други девојчиња кои бевме нивна мета. Едното трпеше во себе, другото се премести во друг клас, а јас пријавив кај директорот и се заканив со приватна тужба до училиштето доколку не преземат нешто.
Неколку професорки сведочеа, девојката која беше главна во групата доби опомена пред исклучување од училиште. За среќа соученичката се стиши, завршивме средно, но ден денес имам трауми и не сакам да ја сретнам.

Сакаше да ги понижува и тепа и тоа го правеше редовно.
Можете да замислете каков доктор е сега.

Истиот заедно со неговите другари ме исмејуваа и тоа многу ме повреди. Ги замолив да престанат, но тие после тоа ме снимаа и ме постираа на социјалните мрежи.
Се каам што тогаш не споделив со родителите, но сепак тие дознаа од мојот брат на кого му го пратија видеото. Јас тоа време бев 6-то одделение, а тој 9-то.

Пробавме на секој можен начин да го решиме проблемот, но не е возможно ништо да се среди до ден денес. Истиот систем е – доколку си дете на некој битен човек, детето твое може сè да прави, секаков вид на насилство према соучениците, а ако немаш никакви врски ќе бидеш окривуван и секој ден ќе ти биде пеколен. Дали е нормално тоа удирање, вреѓање, омаложување? Не се трпи веќе. Срамота, чиста срамота што никој не го интересира, а децата патат. И тие што вршат булинг не се криви. Криви се родителите што не сакаат ништо да преземат. НЕКА СЕ ПРЕЗЕМАТ МЕРКИ.

Но, јас ги игнорирав нивните навреди и секој час се трудев сè подобро да играм.

Јас бев прилично крупно девојче и повлечено со оглед на тоа дека сменив средина. Постојано бев навредувана од моја соученичка и останати ученици од моето одделение поради мојот изглед со оглед на тоа дека бев покрупна имав и поголеми гради. Најчесто исмејувањето беше лоцирано само меѓу учениците од моето одделение, се до момент кога соученичката не почна со среден прст во уво да ми брка, да ме сопнува додека одам, да ме исмева поради тоа што носам храна од дома. Целата ситуација ескалираше кога бев приморана на секој голем одмор, на шест-седум соученици кој ме малтретираат, да им купувам храна од сендвичара.

Оставаа прекари на мојата училишна клупа испишани со маркер и под биро … слики испринтани итн …
За последиците е тешко да се збори, не ни сакав да одам на училиште, ниту имав желба кога ќе се организираше нешто од училиштето да присуствувам.
Никогаш немав споделено со некого за ситуацијата што ми беше голема грешка. Да можам да се вратам … и да ги избришам тие години.
Бев принудена да побарам од родителите да носам фиксна протеза.
Бидејќи повеќете соученици се запишаа во гимназија, со цел да го избегнам булингот, малтретирањата, се запишав во средно стручно училиште.
До ден денес имам траума и овој период од животот ми остави огромни последици. Мојот карактер и однесување со непознати или исти луѓе кога ги сретнувам на улица, не соодветствува на една млада личност …

Среќна сум што постои кампањата и се надевам дека генерациите ќе се сменат во новното однесување.

На почетокот беше вербално насилство, но веќе од шесто одделение децата се групираа во поголеми групи и ме тепаа. Дополнително ми се смееја, а класната, за жал, ништо не презема, на некој начин и она им се придружи: ме исмевaше пред сите ученици, ми ,,забрануваше” да ѝ ѕвонам на мајка ми, дури и кога едно дете ме истепа.

Го викаа чудак, нпс – „нон плејабл карактер“, го викаа геј кога ќе е весел и игра и си пее, му симнувале гаќи и го фаќале за шија зошто бил чудак…
Како последица на овие напади, мојот 11-годишен син страда од депресија, анксиозност и немање самодоверба, што резултираше со пиење на антидепресиви.

Сè почна во прва година во средно училиште каде што не познавав никој во класот во кој што учев и не бев прифатен од неколку ученици. Бев омаловажуван, на почетокот одбивав на глупост и пробував да им укажам, онака како што најдобро знаев, дека не е правилно тоа да го прават, меѓутоа тоа не вроди плод, за жал, како што и очекував. Тие вербални напади земаа замав и прераснаа во физички закачкања, за на крај да прераснат во тепачки. Се тепав и јас бидејќи бев приморан, односно иако беше против моја желба, тоа е, немав друг избор. Се осеќав беспомошно, сакав да им наштетам па дури и да се повредам себеси, но за среќа не го сторив тоа бидејќи тоа би било најпогрешното и најтешкото нешто. На класната раководителка не и преставуваше предизвик самата позиција.
Наспроти тоа, предизвик ѝ беше со нејзиното недолично облекување и однесување кон нас учениците, со нејзините постапки (најверојатно водејќи се од нејзината психа) со телото што го поседува дека баш би преставувало успех за неа, а и за образовната институција, да си го покаже своето тело. Педагогот и психологот беа запознаени во текот на прва година, меѓутоа тоа не даде апсолутно никаков резултат, за на крај, фала му на Господ, се склопија коцките некако да допре сè ова до мојот татко и со сите врски што располага да ми помогне да сменам клас. После тоа дома добивав прашања од типот:
– Па зошто не ни кажа порано?
– Зарем од нас се срамеше и плашеше? И многу други прашања …
Приказната тука не заврши, мојот mindset почнa да се менува. Во овој клас имаше друг ученик кој што беше психичи и физички напаѓан буквално секој ден од инвидуално до групно физичко напаѓање маалски наречена „шутка”. Мојата потсвест работеше и се плашев дека ако не учестувам во истото што му го прават дека мене утре истото ќе ми се случува. Се каам до ден денес и никогаш нема тоа да си го простам, затоа што и тогаш сум имал избор дури и по цена и јас да бидам малтретиран повторно. Иако некогаш сум имал прилика да не учестувувам и да се сокријам пак сум бил виновен, бидејќи сум бил набљудувач на целата ситуација и не сум реагирал да кренам глас за врсничкото насилилство, да го спречам.
Сето ова на мене ми има оставено последици, некои од нив ги надминав, некои ќе се обидам да ги надминам, меѓутоа грижата на совест засекогаш ќе остане дел од мене.

Голема благодарност и почит до Макпетрол за оваа кампања.

До ден денес ги слушам навредите.

Од моето училиште немам баш многу вистински пријатели.

Дај боже се ова да престане.

Која ли е причината за вршење булинг?

Ова се моите совети, кои редовно ги практикувам:

– Не дозволувај булингот да те ослабе. Така нема да бидеш тажни.
– Биди храбар.
– Игноријај ги навредите на другите.

Помладиот од нивните двајца синови постојано беше кај нас нас на гости, да јаде и да спие кога неговите родителни не беа дома.

Се дружеше со едно многу лошо момче кое постојано ме задеваше, и ми го земаше велоспедот.

Еден ден синот на комшиите, кој беше далеку повисок и покрупен од мене, во дворот пред зградата ме турна и јас паднав, а потоа ме фати за главата и силно ме тресна од бетонот.

Не ми е јасно што толку сум му згрешил за тоа да ми го направи.

Со плачење отидов дома. Крв ми течеше од задниот дел на главата.

Моите родители не веруваа дека синот на нивните пријатели ми го сторил тоа, бидејќи тој постојано беше во нашиот дом.

Неговите родители никогаш не проговореа за тоа што тој ми го направи, се однесуваа како ништо да не се случило.

Андреа продолжи постојано да ме задева, ми дофрлување разни навреди, ме прашуваше колку сексуални односи сум имал…

Со тие трауми живеам и денес.

За жал често беше цел на дофрлувања и вербален bullying од нејзините врсници.

Во една прилика, ми пријде и отворено ме праша: “Како се справувате со тежината и коментарите на луѓето од страна?”

Иако бев затекната од нејзиното прашање, сватив дека таа бара помош. Поради дофрлувањата и исмевањето, таа имаше сериозен проблем со самодовербата и перцепцијата за нејзиниот физички изглед.

Најверојатно од срам, не сакаше да се довери на своите родители.

Ја посоветував најдобро што знам.

“Ние не сме дебели, ние имаме големо срце, а за тоа срце да се смести, му треба големо срце.”

Иако беше многу мала, мислам дека ме разбра и веднаш и стана полесно.

После извесно време, повторно се сретнавме на улица. Трчаше накај мене, среќна и насмеана.

Ме гушна и ми рече: “Фала ти многу! Веќе не сум ДЕБЕЛАТА, туку сега сум Девојчето со големото срце.”

Секој ден бев опсипан со навреди и многупати бев тепан.

Таквото однесување продолжи и наредните неколку години, а никој вработен во училиштето не мрдна ни со мал прст.

Останав со длабоки психички лузни кои тешко ќе зараснат.

Тортурата продолжи и по завршувањето на одделенската настава.

Истата група на деца и понатаму продолжуваа да ме нарекуаат со погрдни имиња, ми ги криеја облеката и обувките во соблекувалната и многу често бев боксерска вреќа.

Неретко се случуваше соменатите лица да ги покажуваат своите полови органи во соблекувалната.

Класниот раководител постојано премолчуваше. Сеуште не ми е јасно зошто.

Постојано им пречев што сите оценки ми се петки. Еднаш едно момче ме фати за главата и ме удри во закачлка, ми течеше крв, а никој не реагираше на тоа.

Сите соученици молчеа, а соученичките ингорираа дека такво нешто се случува.

Друг пат, еден соученик ме погоди со снежна топка во десното око. Ден-денес имам проблеми со видот.

Секој ден беше полош и полош.

И покрај што практично сите оценки ми беа петки, се гадев од помислата да одам во училиште.

Се гадев од помислата да бидам во друштво на моите врсници.

Никој не сакаше да се дружи со мене и сите ме избегнуваа. На одмори седев сама, ретко ако комуницирав со некој и ретко ако станев на табла од страв дека повторно ќе ме исмејуваат. Наставниците го воочуваа тоа дека не бев дружена од останатите, но не превземаа ништо. Родителите исто така знаеја дека не ме дружат на училиште и тие не превземаа ништо. Се криев во себе. Кога и да станев на табла, се некој ќе дофрлеше нешто за мојот изглед.

И така еве како личност со 23 години, ја изгубив самодовербата за физичкиот изглед. И до ден денес јас сеуште не сфаќам зошто тоа ми се случуваше мене.

По завршувањето на основното училиште имав можност да се запишам во Искра, Штип, но решив дека јас не се гледам себе како лице со посебни потреби. Одлучно кажав дека ќе одам во редовно училиште. Татко ми се согласи и се запишав со возбуда и среќа, но 1ви септември беше мојот кошмар наместо најубав ден. Кога на часот по запознавање ме прашаа мене и кога кажав дека сум учела во училиште за деца со посебни потреби сите во еден миг ме погледнаа како да бев падната од Марс. Од почеток сите почнаа да шепотат меѓу себе , на одморот беше пекол и преплавено од зезање во фаца. Многу лошо се чувствував, не очекував такво нешто.

Нас не ни го претставуваа вистинскиот свет, немаше кој да седне со нас за животот да ни раскажува , не пораснав со родители кои би ме спремале за хоророт во реалниот свет надвор од интернат.

Ме зафркаа за момчиња од класот „Е овој те сака, оној те сака“. Последниот пат една кога ме зезаше пробав да ја избегнам, но премногу ме извади од кожа што ја залепив со здравата рака на таблата и ако не се извинеше во моментот мислам дека после месеци зезање првиот тепачки инцидент ќе го направев.

Многупати ми го повлекувале столот за да паднам. Првиот пат кога паднав , се расплакав па ме тешеа демек им е жал. Често пати ако ги игнорирав на зезанциите и носев блузон знаеја за капата да ме фатат и повлечат назад. Бегав од часови, но не се осмелив да кажам никому, јас бев навикната да не кажувам бидејки пораснав меѓу најлошите. Во интернатот кај што бев доаѓаа сите најпроблематични деца. Деца од домовите.

Бегав, ќе седнев некаде ќе вриштев во солзи бидејки немаше со кому да зборам. Татко ми беше стар несакав да го вознемирувам а мајка ми не би ме разбрала. Бев осамена, скршена и во душевна болка и ова кога го пишувам ми течат солзи како река , болка која како жива рана не заздравува. Од девојка која беше полна со живот и убави соништа со цел да ги оствари станав девојка која животот си го замрази, која не сакаше да живее така.
Сега работам и на почетокот на работа истите кошмари ги проживеав одново и бев на работ психички да попуштам, но сета среќа имам прекрасен шеф. Благодарение на него моите кошмари со булизмот завршија, и откога заврши тоа почнав да добивам воља да учам напредувам и се радувам на животот.
Учествувам во црковен хор, во Господ најдов мир, со мајка ми во младоста имавме многу конфликти сега сме во одличен однос ја чувам и пробувам да и ја исполнам желбата да и купам гарсоњера (да се искупам за се што сум и направила, кажала и навредила)

Во животот може и заслужила, но сепак ја сакам најмногу татко ми го изгубив и таа ми е се. Може роман да се напише и оној кој вели заборави не се заборава така лесно, всушност никако. Но она што научив е ако некогаш се омажам и имам деца знам како да им пружам љубов.

На мојот фесјбук никогаш не постирав фотографии, а кога одлучив да го направам тоа, добивав навредливи коментари од истата група – што е сајбер булинг. Се случуваше и да измислуваат лаги за мене и да шират омраза само бидејќи им беше здодевно. Морам да истакнам дека често им се спротивставував, но без поддршка од друг не успевав успешно во тоа. Малтретирањето постоеше сѐ додека не исчезна.

Тие моменти минаа најверојатно бидејќи пораснавме веќе во 8мо/9то одделение, но и покрај тоа што ова беше пред некои десетина години јас не ги заборавив тие ужасни моменти, а повеќе ги паметам емоциите кои ги предизвикаа во мене. Се прашував што не е во ред со мене, плачев, но и разговарав со родителите што направи да се чувствувам подобро.

Важно е да се каже дека децата созреваат и почнуваат да сфаќаат дека некои работи не се во ред. Многу подоцна во средно училиште кога ќе ги сретнев силеџиите од основно, тие ми пристапуваа пријателски, ме прашуваа како сум и што правам. Проблемот верувам беше во нивното домашно воспитување, споредби со мене, притисоци да се биде подобар и слично.

За сите кои се жртви на насилство би сакала да им кажам дека сѐ поминува, утре е нов ден а вие сте толку среќни да имате можност да го живеете. Ако има проблем кренете глас, спротивставете се, разговарајте со домашните, со наставниците. Останете секогаш позитивни и не дозволувајте ништо да ве собори, останете си на вистинскиот пат. Секогаш кажете НЕ на малтретирањето бидејќи само така ќе придонесете во неговото искоренување.

Не ми е јасно дали е грев или тешко да излажеш некого, кој не ја кажал вистината пред некоја особа и од оправдани причини и јас ја кажувам истата лага свесна дека е тоа лага. Дали со тоа спаѓам во лажливци или патолошко лажење?! Многу работи не ми се јасни…

Денес Лео имал роденден. Поканети биле сите 30 дечиња во школскиот двор на роденденска забава, но на роденденот дошле само 3 дечиња меѓу кои и мојата внука. Детето било пресреќно. Играло, им подарило балони и уживало во прославата. Проблематично дете не реагира на таков начин!
Денес на Лео во училиште соучениците му го искинале несесерот со моливи, завчера го задевале и тепале. Ова е секојдневие за Лео. Минатата недела носел нова маица и децата му ја ишкртале со фломастер. Минатиот месец во тепачка која настанала со друго дете кое го задевало, детето паднало и се повредило.

Родителите на тоа дете го пријавиле Лео во полиција за малолетничка деликвенција и мајката била повикана да дава изјава. Штом дознале за која возраст станува збор веднаш и се извиниле.

Тоа се трауми, притоа родителите го носеле Лео и на психолог и стои дека детето е само темпераментно и ништо повеќе. Овие трауми не се лечат, просветните работници и родители треба да се едуцираат за да се едуцирани децата.

Зборуваме за генерација на родители кои многу добро знаат што е инстаграм, но не препознаваат врсничко насилство и притоа постапуваат така да не ги пратат децата на роденден. Срамно.

Генерално навреди доаѓаа од сите страни, но една група особено се истакна во булингот. На мојот фесјбук никогаш не постирав фотографии, а кога одлучив да го направам тоа, добивав навредливи конентари од истата група – што е сајбер булинг. Се случуваше и да измислуваат лаги за мене и да шират омраза само бидејќи им беше здодевно. Морам да истакнам дека често им се спротивставував но без поддршка од друг не успевав успешно во тоа, малтретирањето постоеше сѐ додека не исчезна.

Тие моменти минаа најверојатно бидејќи пораснавме веќе во 8мо/9то одделение, но и покрај тоа што ова беше пред некои десетина години јас не ги заборавив тие ужасни моменти, а повеќе ги паметам емоциите кои ги предизвикаа во мене. Се прашував што не е во ред со мене, плачев, но и разговарав со родителите што направи да се чувствувам подобро. Важно е да се каже дека децата созреваат и почнуваат да сфаќаат дека некои работи не се во ред, многу подоцна во средно училиште кога ќе ги сретнев моите bullies ми пристапуваа пријателски да ме прашат како сум и што правам. Проблемот верувам беше во нивното домашно воспитување, споредби со мене, peer pressure и слично. За сите кои се жртви на насилство би сакала да им кажам дека сѐ поминува, утре е нов ден а вие сте толку среќни да имате можност да го живеете.

Ако има проблем кренете глас, спротивставете се, разговарајте со домашните, со наставниците. Останете секогаш позитивни и не дозволувајте ништо да ве собори, останете си на вистинскиот пат.

Секогаш кажете НЕ на малтретирањето бидејќи само така ќе придонесете во неговото искоренување.

Јас сум дете дојдено од внатрешноста во Скопје. Дојдена со една единствена цел, образование.

Моите тогашни колеги со нивната емоционална зрелост се исмејуваа на сите кои што се дојдени од внатрешноста, некако јас бев на пик.
Бубалица, селанка, не модерна.

Секогаш скромно облечена без марки на мене, студент на генерација.
Бев осудувана затоа што имам десетки по најтешките предмети, дури извадија приказна дека професорот е мој вујко.
Бев покажувана со прст затоа што ја сакав науката и во студенските години бев посветена на учењето.
Прва и втора година за мене беа хорор. Првите панични напади, првото не прифаќање на себе, се поради лошите коментари на моите тогашни колеги.

Денес, денес сум магистер по специјална едукација, дел од семејната системска психотерапија и сè уште се соочувам со етикетите „провинцијалка“.

Денес работам и се грижам за менталното здравје на децата, адолесцентите и возрасните.

Мојот пример им е патоказ на сите мои млади клиенти дека со работа на себе и поддршка се надминува се.

Јас лузните од булингот ги претворив во професионалец за грижа за ментално здравје на децата.

Проблемот се зголемуваше се повеќе од ден на ден, стигнавме 5-то одделение тука почна вербалното и физичкото малтретирање, постојано размислував како ќе се снајдам да се сокријам на големиот одмор, како ќе си заминам дома, дали нешто ќе ми се случи по пат додека си заминувам. Секој ден нозете ми се одвраќаа пред прагот на училницата со солзи во очите знаејќи дека немам никаква помош од психологот, наставникот па и директорот. Секој ден дома се враќав со плач на лицето велејќи и на мајка ми дека повеќе неможам, се прашував што згрешив што направив за да го доживувам едното па исто секој ден?! Сето тоа траеше 2 години се додека не дојде моментот кога бев нападнат со физички контакт на отвореното спортско игралиште, тоа беше т.е. капакот на мојата мајка, таа веднаш се упати со барање до директорот на училиштето да се префрлам во друго одделение, тоа за мене беше светлиот пат и конечно пронаоѓање на мирот. Бев одлично прифатен и многу задоволен.

Но за мене едно правило важи во животот: Мораш да го поминеш потешкиот пат за да излезеш на правиот.

Овој инцидент и сите претходно наведени работи беа пријавени кај класен раководител, стручна служба и директор на училиштето, а исто така со овој проблем беа запознаени и моите родители и беше пријавено во полиција.

Ова го пишувам за да ги охрабрам и другите кој што имале ист или сличен проблем да се охрабрат и да го споделат проблемот.

Јас сум малтретиран во основно училиште и сега во средно ме исмејуваат за националноста. Само мене во целиот клас ме закачаат, се закануваат, се буткаат дури и навредуваат. Тие навреди може да те заболат до срце. Цел живот се мачам со малтретирањето. Јас не знам што да правам. Немам никакво решение.

На сите паузи во школо седев сам бидејки никој не сакаше да се дружи со мене. Секојдневно се наоѓаа причини како да ме удрат за со тоа се направат големи фраери пред цел клас, а ако се спротиставев одма се здружуваа две или повеќе деца за да ми возвратат.
Булингот мора да престане, но нема кој да го гледа тоа, а педагогот и психологот во школото немаа време за тоа кога ќе се пожалев. Скоро и да не преземаа ништо. Сега се во пензија и двете – не дај боже да има веќе таков кадар во школите.
Ден денес РЕТКО СЕ среќавам со тие деца кои ми го правеа тоа и молчат како посрамотени. Сега се зрели и разбираат што правеле.
Не го прави тоа, ќе се срамиш исто како нив. БИДИ ПОДОБАР/РА

И покрај моето апелирање за надминување на проблемот (го правам тоа веќе една година) никој сè уште нема сила да го спроведе законот.
Ќерка ми цел месец не одеше во школо, по што мојата ќерка беше навредувана и од класниот раководител и директорот на школото, до таму да беше алудирано дека користи недозволени супстанци. Секако, моето дете не го прави тоа – а тоа го докажав бидејќи ја однесов во неколку лаборотории каде беше испитана за истото.
Искрено говорам, сè додека девојчето кое ми го малтретира детето, заедно со класниот раководител и директорот на училиштето – не сносат кривична одговорност, нема да престанам да се борам.

На почетокот мојата ќерка не сакаше да оди на школо, наставничките ме контактираа дури бев на работа да ја земам бидејќи ја болело стомачето и повратила. Тогаш мислев дека станува збор за траума, бидејќи двајца од нашето потесно семејство починаа за брзо време. Ќерка ми повраќаше баш кога требаше да одиме накај школо, почнаа да ѝ се појавуваат ранички во косата. Ја носев на испитувања и сите резултати беа во ред, па затоа и докторите ме прашаа да проверам дали сè е во ред на школо.

Започнав да разговарам со неа одоколу за да дознаам дали има некој проблем и со тек на време почна да ми кажува дека е исмејувана во школо поради гардеробата која ја носи. Поточно, посочи една нејзина соученичка која била иницијатор на задевањата, но и ги поттикнувала останатите деца да се шегуваат на сметка на моето дете. Бидејќи често бев приморана да излезам од работа за да ја земам од школо, по извесен период бев отпуштена од работа. За да го решам проблемот, зборував и со родителот на другото девојче, но наместо на поддршка наидов на одговор дека нејзиното дете не е такво и дека доколку моето дете си има проблеми – наставничката тоа треба да го реши на школо.

За среќа во второ одделение им се смени наставничката и проблемот ,,се реши”, но сега, повторно има нова наставничка и проблемите се вратија. Иако се осигурав оваа година да оди на училиште со комплетно нова гардероба, патики, ранец, сандали – вербалното малтретирање повторно се појави и ескалираше и во физичко малтретирање. Еден ден ќерка ми се врати дома со изгребана крвава рака, наредниот ден со црвен образ, исмевање со прашања ,,Каде е татко ти?” …

Овој пат директно појдов кај директорот на школото и кај училишниот психолог, кои за среќа преземаа конкретни чекори за надминување на проблемот и ги повикаа на разговор учениците. Но, тоа само ја влоши ситуацијата меѓу децата. Истото девојче почна на сите во класот да им кажува како моето дете е лажга и како сум била кај директорката за џабе. За време на ручек и го фрлале тањирот, ја терале да седи во ќош свртена кон ѕидот …

Мојата ќерка ми вели: „Мама, мене ме мразат сите во одделение и сакаат да ме нема. Сакам и јас.“ Дете од 8 години??? Каде отидовме???

Среќа целиот разговор со неа го снимив и истата вечер им го препратив на наставничките. Ги известив дека моето дете нема неколку денови да оди во школо и дека доколку не се преземат конкретни чекори ќе излезам по сите можни медиуми. Зборував и со родителите на другите деца, кои секако не знаеа што се случува, и ветија дека ова однесување веќе нема да се повтори. Наставниците го ветија истото.

Во училиште одев со опинци и едни исти алишта кои беа крпени по сто пати. Во тоа време скоро сите носеа опинци, ретко кој можеше да си дозволи чевли, освен секако побогатите.

Девојчето кое го споменав на почетокот на мојата приказна (чии родители работеа во странство) секогаш ме понижуваше, ме исмејуваше за тоа како сум облечена. А често се случуваше и да ме тепа.

За среќа тоа не остави никакви последици кај мене, бидејќи моите родители секогаш нѐ учеа дека најважно од сѐ е да си чесен, добар човек. Да не лажеш и да не крадеш. За среќа и јас и моите браќа и сестри израснавме во чесни и добри луѓе. Сега сите сме возрасни особи и живееме нормален живот. Булингот е страшна работа и кај некого остава трајни последици. Стоп за врсничкото насилство.

Прво живеевме во село, каде што имав прекрасно детство. Поради нашите потреби, на 7 годишна возраст се преселивме во град. И таму почнува приказната во ново училиште. Обожавав да одам во школо сега уште толку бев среќна што ќе имам нови другарчиња. Сакав нови работи сакав да учам, да експериментирам. И покрај говорот ја бев среќно дете.
Среќното дете се претвори во возрасен мал човек што мора да се бори со 27 ученици. Уште првиот ден се здткав на моето име (името ми почнува на самогласка, а тие ми беа прилично тешки), но досега децата од предходното школо никогаш не ми се исмејувале. Овде децата почнаа да ми се смејат и сфатив дека тука нема да ми е безбедна средина но не се предадов. Пред мама и тато се зборуваше едно, на час се случуваше друго. Јас стигнав до степен да направам регрес да не можам зборче да изговор и да си наоѓам сама механизми за да можам да зборувам. Најголемата болка ми беше кога наставничката свесно ме прескокна за рецитал за патронат. Сфатив ја навалив главата надоле и си велев ,,Не плачи дома ќе плачеш немој пред нив”. Завршија часовите, а јас со трчање заминав дома и почнав да им плачам. Бев второ одделение. Татко ми по не знам кој пат беше пак во школо и наставничката пушти срце и ми даде рецитал.
Верувале или не од инат не се здткав го кажав многу убаво и бев најсреќна на целиот свет. Затоа што јас бев свесна за проблемот што го имам и јас знаев дека можам.

Наставничката продолжи со старата приказна. Замислите во второ одд да имаш тројка по македонски, а уште на 5 годишна возраст јас знаев да читам и пишувам. Замислете математика да имаш 3 бидејќи наставничката мисли дека сум со интелектуална попреченост, а јас сум надпросек. Ми ги сруши сите можни соништа, имав страшни кошмари не можев да спијам никако сама. Децата многу си зедоа за сила и уште толку ме зафркаваа. Секој мој потег беше за нив шега (чест на исклучоци, но тоа беа малку).

Точно, тие се деца, ама и јас бев дете. НАСТАВНИКОТ е тој што го менаџира класот и НЕГОВА должност е да воспоставува ред и др. убави работи.
После имавме лектира Итар Пејо. Сакав да читам книги и секако ја прочитав. Кога ме стана да раскажувам јас не можев да кажам Итар (поради буквата И) и го прескокав насловот, со надежд дека нема да ме врати да го повторам, затоа што ќе ми се смејат.
Не, ме напна до тој степен да земам да заплачам додека не го кажам насловот и ме седна и ми пиша дека не ми е лектирата прочитана. Секако, во тие моменти нема да го кажам и да сакам насловот затоа што тоа е стрес (бори се или бегај).
Никој не ме дружеше затоа што мислеа дека сум глупава, неписмена, дојдена од село во град итн…
Не сакав да одам во школо, престанав да читам, да учам. Не сакав да правам ништо. ЗАТОА што мене во школо ми беше секој ден борба. Таа голгота траеше до 7 одд. Во средно беше друга приказна.

Сега сум дефектолог работам со различни дечиња. Доста од децата трпат врсничко насилство. Посебно децата што имаат дислексија, развојни дисфазии, други пр. со говорт, АДХД итн… Мора цел образовен систем да се промени МОРА НАСТАВНИЦИТЕ да разберат дека постојат овие нарушувања и тие деца воопшто не се глупави. НАСТАВНИКОТ е тој што внесува атмосфера во класот. НАСТАВНИКОТ е тој што е носител на правилно однесување. НАСТАВНИКОТ може идол да му биде на некое дете и правилно да се однесува. Работата со деца не е лесна, си бара многу љубов, грижа и внимание. Затоа што сите ние што работиме со деца имаме голема улога во градењето на нивната иднина. Едно променето дете е еден нов свет. И да знаете децата кои се свесни за проблемите што ги имаат најмногу страдаат. Ги поздравувам сите, ви давам поддршка за вашата иницијатива и сите треба да сме во оваа битка!

Можам да кажам дека и лошо беше што мајка ми ми ја долови таа слика. “Ќе ти биде убаво”, “Ќе имаш многу другарчиња”, “Сите ќе се дружите”, “Деновите ќе ти поминуваат убаво и сончево”, “Ќе чекаш со нетрпение да одиш на училиште”… Не ја кривам, можеби во нејзино време било така. Сега не е! Уште од првиот ден бев нападната. За косата, за облеката, за килограмите, за очите… Уште од прв ден не сакав веќе да одам во училиште. Децата знаат да бидат злобни. Бев критикувана и мета на булинг за секој чекор. Како да бев под константен надзор. Од едно наивно, ведро, полно со самодоверба и среќно дете направија уплашено дете полно со безброј комплекси, депресија и тага. Дете кое што не сака да оди на училиште, дете кое што не сака да си игра надвор, дете кое што не може да заспие затоа што ги сонуваа истите денови и моменти што ги доживува во школо. Истото продолжи и во средно училиште. Децата знаат да бидат грозни. Долго време ми требаше да ги надминам тие стравови и комплекси. И мислам дека и ден денес, сеуште се борам со тоа.

РОДИТЕЛИ -> ВОСПИТУВАЈТЕ ГИ ВАШИТЕ ДЕЦА НА ПРАВИЛЕН НАЧИН! ВОСПИТУВАЈТЕ ГИ ДА НЕ НАНЕСУВААТ ШТЕТА СО ЗБОРОВИ! НАУЧЕТЕ ГИ ДЕКА НЕ СЕ СИТЕ ИСТИ, И ДЕКА СЕКОЈА РАЗЛИЧНОСТ Е ПОСЕБНА!

Воспитувајте ги на правилен начин, затоа што на некое дете во главата му се вртат зборови: „Не, не ми е убаво“, „Не, немам другарчиња“, „Не, не се дружиме сите“, „Не, деновите не ми поминуваат убаво и сончево“, „Не, не сакам да одам на училиште“, „НЕ, САМ СУМ И ТАЖЕН“ … Запрашајте се, како би се чуствувале вие, ако токму тоа дете е ВАШЕТО ДЕТЕ?

Тука се случи првото исмејување и понижување од страна на групата, а јас сосема сама и далеку од дома, многу тешко го доживеав тоа. Се вратив без самодоверба, разочарана и тажна, ама и со доживеани панични напади. За кратко почна школската година и уште од првиот ден започна нов циклус на врсничко насилство кое траеше и траеше. Беше страшно да не си прифатен од класот и да си вербално и психички малтретиран дури и од ученици од други класови.

Причина немаше, едноставно бев одлична ученичка и убаво пеев, тоа беше поводот. Никогаш не сфатив зошто се исмејува талентираниот, одличниот, тивкиот. Не му посакувам на никој да помине низ истото, ниту едно дете не заслужува да искуси такво малтретирање. Решив да не кажам ништо дома и продолжив со вообичаените активности, се додека мајка ми не ме примети дека нешто кријам. Морав да и кажам и тука почна борбата. Ја користам оваа прилика да им се заблагодарам на моите родители, на класната раководителка и на тогашниот директор на училиштето, на тогаш единствената другарка од класот кои ме поддржаа и преземаа мерки за малку да се подобри ситуацијата. Ама сепак, главната борба зависеше од мене. Знаев дека ништо нема да се смени ако сама не се соочам со сите дилеми и да ставам крај на целата таа фарса. Ми беше понудено дури и да се преместам во друго училиште ама не прифатив. Бев таму за да го учам она што сум го зацртала и токму во училиштето во кое сакав да учам и немаше место за компромиси. Процесот не беше лесен, имаше многу подеми и падови, но до крајот на четврта година веќе имав многу пријатели во училиштето.
Средното образование го завршив исто како одлична ученичка, среќна и самоуверена. Денес, многу години подоцна кога ќе погледнам наназад, сфаќам колку тоа искуство ме искалило и колку сум силна. Можам да кажам дека надраснав, надминав, простив и успеав да ги остварам моите цели и да бидам професионалец во својата област. За жал, тенка е линијата помеѓу волјата да се надмине сето тоа или не дај боже се прибегне кон зависности или нешто полошо, знам секакви искуства. Единствена последица која остана кај мене е тоа што потешко стекнувам доверба во другите. Останувам на ставот дека врсничкото насилство е резултат на недостаток на домашно воспитување, недоволно посветено внимание на булингот од страна на службите во училиштата и воопшто службите за малолетничка деликвенција, апатичното општество и потребата очајно да се демонстрира некаква лажна слика на супериорност меѓу децата.

Мојата приказна ја раскажав за да им покажам на сите деца кои поминуваат низ ова дека има светло на крајот од тунелот и дека мора да се борат, да знаат дека не се сами. Имам порака и за родителите, разговарајте со своите деца и учете ги дека повредувањето на другите не cool и не претставува никаква вештина, бидете им поддршка на своите деца и насочувајте ги кон правилниот пат.

Со целата ситуација се запознаени сите одговорни во училиштето, но ништо не преземаат. Понекогаш ќе ги повикаат на разговор кај педагог, а кога ќе се вратат во училницата почнуваат со закани од типот „Ќе видиш ти кога ќе си одиш што ќе ти се случи“ или „Некој ден нема да стигнеш до дома, нема да можат да те најдат каде ќе бидеш затрупан“.

Поради нив не сакам да излегувам и низ град бидејки ако ме сретнат ме малтретираат.

Еден ден дома заѕвони ѕвонче, тоа беше родител на моја другарка. Им раскажа на моите родители една приказна која јас ја криев од сите. Нејзината ќерка започна врска со друга девојка, јас бев единствена која знаев. Не сакав никој да ги исмејува и затоа не кажав на никој. Но, на крај се заврти цела приказна и јас станав главен кривец.

Прво бев обвинета пред моите родители кои не знаеја што се случува, па морав да им објаснувам за да може да сфатат што навистина се случува. Потоа бев обвинета од целиот мој клас, за да дознаам дека причина за тоа било дека јас со сила сум ги терала нив две да се гледаат и сум се заканувала дека ќе кажам сè ако престанат. Тоа беше приказната на една од девојките која сакаше да ја заштити својата репутација, но на сметка на мојата.
Последна нишка во злоставувањето беше класната раководителка која ме извади пред табла и пред цел, веќе солидаризиран клас, кажа дека сум превртлива, изопачена и дека никој не треба да се дружи со мене.

Никој не ја слушна мојата страна на приказната, седев сама и пола година не зборував со никој. Дознаа и сите професори. Само еден се заинтересира за вистинската приказна и ме поддржа.

Оваа приказна ми беше мотив секогаш да се борам против неправдите и да учествувам во ширење свест за врсничко насилство.

Но тоа не беше случај со мене. За жал моите врсници секогаш имаа шеги на моја сметка поради мојата висина и вишокот на килограми. Ме нарекуваа со разни имиња од пингвин до свиња. За жал никој не реагираше и тоа траеше повеќе од 2 години. Бев предмет на исмејување поради тоа што живеев во рурална средина.

Иако помина подолго време откако не сум во контакт со одредени личности, несигурноста и ден денес се чуствува, затоа без разлика на тоа кој од каде е колкава му е финансиската моќ, дали има или нема услови за нешто – мора да се реагира на време бидејќи децата се најранливи во училишна возраст. А овие несакани дејствија можат да остават трага и поманатаму во животот.

Затоа крени глас и прекини го ланецот, биди нечиј ХЕРОЈ.

Сите тие причини предизвикаа голем булинг од страната на повеќето деца.. Тие ме нарекуваа, „дебела“, „луда“, „чудна“ и многу други вулгарни зборови. Некои од нив ми рекоа дека јас сум лоша особа и треба да се убијам, што многу ме повреди. За среќа, никој не се обиде да ме нападне физички, но за мене зборовите болат повеќе и од ножевите. Јас не можам ни по улица да одам слободно затоа што секогаш ќе се појави некое дете и ќе почне да ме навредува без никаква причина.

Во изминатите неколку месеци забележав дека многу од децата што ме навредуваат воопшто не ги ни познавам. Сфатив дека сум главна тема на муабет, сите ми го знаеја името, а јас ги гледав прв пат во мојот живот. Тоа сѐ уште не е завршено, но со помош на татко ми, мајка ми, директорката на моето училиште и некои наставници, успеав да ,,исплашам” некои деца. Но, многу деца сѐ уште ме нарекуваат со погрдни зборови.
Се надевам дека оваа кампања ќе ги смени мислењата на оние што мислат дека булингот е нешто „добро“, бидејки не е.

И не само на училиште. Почнав екстремно да се плашам дека ќе бидам исмејувана од било кој и било каде, дали било тоа продавница, аптека, кафуле… едноставно не можев да се сносам со анксиозноста и одлучив да останам дома.
После повеќе од десет години еве ме, сѐ уште со страв и сеќавања од тој период кои никако да избледат. Но, не се откажувам и продолжувам да се борам, затоа што јас не сум личноста кои тие деца тврдеа и ме убедуваа дека сум.

Уште ги паметам тие работи бидејќи оставија доста последици на мене, од несигурност дека не припаѓам никаде… првиот дечко ме остави поради тоа… и долго имав проблем да се отворам во врските поради тоа … но добрата работа од сето тоа е што уште од мала научив да препознавам и да чувствувам кои се вистинските луѓе за мене.

Денес имам квалитетен круг на пријатели, кои ги обожувам, а и тие мене. Имам врска која е здрава љубов и можам да бидам тоа што сум, без дечко ми да ме гледа како нешто што е помалку вредно поради состојбата на мојот родител. Научив дека вистинските луѓе ќе ве прифатат баш со сѐ во вашиот живот, а особено со тоа што не зависи од вас. Тоа искуство за мене јас го претворив во благослов, а секако и беше прикриен благослов, за да ги проширам моите односи и мојата свест. ♥️